Kickstarting Creativity 2

Na een zomerslaapje wordt het tijd om deze blog terug wakker te schudden.

Ik eindigde vorig jaar met een cursus Creatief Denken bij Kwadraet. Voor een keertje niet als cursist, maar zelf als cursusgever. Een interessante ervaring waar ik zelf ook veel uit leerde.

Kwadraet vertrekt vanuit 8 principes van Co-Creatie:

1. Zet je geest open
2. Denk positief en in de toekomst
3. Heb oog voor het geheel
4. Stel je oordeel uit
5. Vraag
6. Bouw verder op elkaars ideeën
7. Waardeer andere standpunten
8. Spreek ook vanuit het hart

Niet verwonderlijk dat een organisatie die zich op co-creatie richt ook bijzonder nauw aansluit bij principes die onmisbaar zijn voor creatief denken.
Een force to fit met principes als ‘uitstel van oordeel’ en ‘meeliften op de ideeën van anderen’ is zelfs niet nodig, want ze komen er letterlijk in terug. Fijne aanvullingen waren dan weer het belang van vragen stellen en vanuit het gevoel durven vertrekken, alsook holistisch kijken.

Interessant ook is dat de vormingen bij Kwadraet sterk vertrekken vanuit de leervragen van de cursisten. Gevolg hiervan is dat er nog last-minute aanpassingen gebeurden tussen de twee sessies door. En ook al hadden we nog heel wat inhoud over, toch gingen de meeste cursisten met een voldaan gevoel naar huis.

Zo bleek uit de evaluatie door de deelnemers:

En onze evaluatie van de deelnemers:

Ik vond het ook erg interessant om met een ander publiek te werken dan de gewoonlijke Profs* bij Konekt. Geen van de deelnemers kwam uit de zorgsector. Wat voor een ander soort vragen zorgde en mij uitdaagde buiten mijn eigen boxje te gaan.

Een van de leukste momenten voor mij persoonlijk kwam aan het einde van dag 1. Na een hele dag gewerkt te hebben op het doorbreken van denkpatronen en op bewustwording van vooronderstellingen, kansdenken en blik verruimen gaven we de cursisten de Marshmallow Challenge. Een zeer rigide en afgelijnde opdracht. Meteen vlogen tafels in het rond en werden marshmallows aan het plafond gebonden.

Wanneer we de cursisten wezen op de beperkingen van de opdracht klonk het gefrustreerd: “Jamaar, heel de dag moeten we al buiten de box denken, en nu mogen we niet!?”. Het besef dat je ook binnen je box naar kansen, alternatieven en mogelijkheden kan zoeken en vooral niet tevreden te zijn met het eerste idee, de eerste oplossing… Blijft iets ergs waardevols. Het leunt voor mij erg aan bij een van de aspecten van Creatieve mensen die John Cleese benoemt. De moed en het vertrouwen hebben om door te gaan wanneer het lijkt dat je er al bent. Gisteren nog las ik op LinkedIn een citaat van Jim Yurchenco, design engineer bij IDEO:

Don’t accept done for good. And don’t accept good for excellent.

Een week later stond ik met een andere collega-student bij haar op het werk voor een vorming rond Visual Storytelling (bij Uit de Marge).

Hierbij begaf ik me op boeiend en zeer nieuw terrein, toch zeker wat inhoud betreft. De vraag was om stafmedewerkers in te leiden in een aantal verhaalstructuren die hen zouden kunnen helpen om zowel presentaties te geven, als aan de slag te gaan in intervisiegesprekken. Daarbij zouden we inzetten op het gebruik van het visueel spoor, naast enkel het verbaal spoor. In 2,5 uur zouden we proberen de medewerkers vertrouwd te maken met de structuren en met het gebruik van schetsen. Onze voorbereiding zag er dan ook als volgt uit:

Deze vorming gaf me al snel goesting om zelf nog verder te verdiepen, omdat ik snel tegen m’n eigen grenzen aanliep bij het vertalen van theorie naar praktijk (waar zo van die praktijkmensen dus durven achter vragen hè). En wie weet is er daar wel kans voor, want ook hier vroegen enkele deelnemers achter een vervolg. Interessant was vooral dat naargelang de functie in de organisatie iedereen er wel een bepaalde manier van bruikbaarheid in zag. Zij het om aan de slag te gaan met mensen in de praktijk, als een persoonlijke reflectietool, als voorbereiding voor een presentatie, of zelfs als tool voor een presentatie zelf.

Dat beide sessies erg goede feedback kregen ligt in grote mate aan mijn collega-studenten Marjolein en Hannelore. Ik dank hen dan ook voor de kans en de samenwerking. Een manier van werken die perfect aansloot bij mijn cognitief profiel. Het creatief jaar eindigde dan ook officieel met de presentatie van ons portfolio (dit dus) en de verbindingen die we met onze medestudenten gemaakt hadden (zie hierboven). Nog even naar slecht spelende Belgen op het WK gekeken en dan zat jaar 1 van het postgraduaat er al op.

Of toch voor even… De opleiding gaf me tot nu toe de kans om binnen te dringen in enkele interessante omgevingen. Zo zette ik bijvoorbeeld de zomer in met een bezoek aan de mensen van de opleiding Vroedkunde op Artevelde.

Eerder dit jaar had ik deelgenomen aan een brainstorm voor een spelconcept rond kansarmoede bij vrouwen in de perinatale periode. Laat ons zeggen dat ik reeds een beetje onderlegd was in spelconcepten en in een thema als kansarmoede. Maar dat de ‘perinatale periode’ mij tot nu toe vreemd was. Ik ben de dames van de werkgroep dan ook zeer blij voor hun geduld met een onwetende man als ik. En ben ik na de speltest overtuigd dat dit zeker goed komt.

Ook kon ik dankzij een van mijn collega-studenten het stuk vraagverduidelijking nog eens inoefenen bij een aantal van zijn collega’s op Artevelde. Er moest gebrainstormd worden over een vak, maar wat de concrete vraag juist was, daar hadden we collectief het raden naar. Het is te zeggen… In de briefing vooraf leek dit duidelijker dan het was. Dus na een korte herformulering zou ik mijn toolbox opentrekken en al klimmend en zwevend naar een idee of 300 toewerken op een uur of 2. In realiteit bleek echter dat er meer vragen dan eensgezindheid was, terwijl iedereen toch naar hetzelfde op zoek was. (kleinen-)Deels à l’improviste en (groten-)deels dankzij het boek van Koen De Vos, hebben de docenten nu een concrete vraag of drie en een volgorde qua prioriteiten om zelf mee aan de slag te gaan. En er is goesting en ambitie. Meer zelfs dan aan het begin van de sessie durf ik zeggen. Daarbij had ik vraagverduidelijking nog niet echt geoefend. Dus ook dit was een fijne kans. Waarvoor dank Joris!

Om in het thema à l’improviste te blijven… Altijd fijn wanneer een externe facilitator vraagt of je even wil inspringen om een brainstormpje te faciliteren. Gelukkig zijn er dan apps met tools ter inspiratie. Ideaal als opwarmer voor de eerste les en het komende jaar, waarin we een veranderingsproces in een organisatie zullen mogen begeleiden… Spannend 🙂

Zei er daar iemand pinguïns?

Leonardo, Donatello, Raphael & …

“The greater danger for most of us lies not in setting our aim too high and falling short; but in setting our aim too low, and achieving our mark.”
― Michelangelo

Hoewel de titel misschien iets anders doet vermoeden, is deze uitspraak niet van een of andere groene jongen met een oranje blinddoek. En toch, cowabunga dudes! In deze post wil ik het kort even hebben over bovenstaande uitspraak en mijn aims voor de komende maanden. Vervolgens, zoals gezegd aan het einde van de vorige post: LEGO Serious Play! Tot slot, EW32 Special Edition GameLab.

Deze blog zag het licht als deel van mijn portfolio voor het Postgraduaat Creativiteit en Innovatie. De beoordeling op het portfolio is deze week binnengekomen. En ik vond enige nederigheid wel op zijn plaats toen ik de feedback las. In enkele korte zinnetjes werd geschetst dat ik het goed gedaan had, en dat er nieuwsgierig vooruit gekeken wordt naar de toekomst.
Die toekomst weer he… Nu, ik heb hier al eerder iets over comfortzones geschreven. Daarom ga ik het mooie tekeningetje niet hernemen, maar ik ga me wel voornemen om vanuit m’n comfortzone (schrijvend achter mijn laptop) toch wat meer op te schuiven richting stretch en wat van die creatieve prikkels ook in de praktijk te brengen. Niet alleen in kansen op het werk, zoals brainstorms voor een nieuwe organisatie begeleiden, maar ook daarbuiten. Ik zal eens kijken wat die parachutesprong kost… En wat ik uit de Creativity Class kan halen (het goede nieuws kwam eerder deze week).

Maar goed, to business: LEGO Serious Play.
Serious Play was vroeger enkel beschikbaar als beschermde (en dure) methodiek voor het faciliteren van team- en organisatieontwikkelingsprocessen, alsook in een gelijkaardige vorm om in te zetten in het onderwijs. De methodiek doet beroep op verbeeldingskracht, metaforen en verhalen. Maar ook op het tastbare en visuele van LEGO-bouwsels. Hiermee wordt individueel begonnen en opgebouwd naar een groeps-bouwwerk met regelmatige intermezzos van groepsdiscussie.

Tijdens onze laatste Postgraduaatles kregen we een inleiding op deze methodiek. Even kreeg de lesgever bijna een hartstilstand toen ze dacht dat ik een blokje met mijn tanden in tweeën wou breken… Een vooronderstelling waar ik zelf even niet goed van was, misschien zelfs nog steeds niet ben. Ik wou gewoon een zakje waarin verse blokjes zaten met mijn tanden. Volgende keer toch maar een mes mee naar de les (benieuwd of de veiligheidsdiensten me dinsdag zullen opwachten na dit statement).

Soit, de sessie begon zeer laagdrempelig met een individuele opdracht, gelijkaardig aan de marshmallow challenge: bouw een zo hoog mogelijke toren (iedereen heeft dezelfde blokjes) en zet bovenaan je minifig. Ik ga er eerlijk in zijn, ik voelde een beetje druk om mijn eer als openlijk LEGO-liefhebber te verdedigen. Dat is me dan ook gelukt, al was het bijzonder nipt. Jammer genoeg ben ik een foto vergeten nemen van mijn toren… En ook van mijn eend (beginopdrachten).

Vervolgens werd ons gevraagd hoe we creatief zijn binnen onze organisatie, met onderstaande als resultaat:

In het midden zien jullie 2 collega’s pingpongen. Voorlopig is het nog figuurlijk (in de zin van ideeën en gedachten uitwisselen. Immers: where do good ideas come from?), maar ik heb m’n mini-tafeltennis set al klaargelegd.

Doordat ik nieuw ben op het werk, voel ik mezelf ook een soort van spiegel voor de organisatie en de collega’s. Ik stel (domme) vragen en zaken in vraag, net omdat ik nieuw ben. Kwestie van dit niet af te leren.

VONX werkt op dit moment wel als motor voor mijn creativiteit en een stimulans voor mijn ondernemerschap. Het is een drijfveer en stuwt me voort, daagt me uit, biedt kansen en verwacht dat ik doorga.

Dat brengt me ineens bij de valkuilen. Zowel bij mezelf als binnen de nieuwe organisatie. Een van de vrijwilligers zei me dat ik in de storm van een fusieproces zou terechtkomen. En er zit wel een zekere vorm van waarheid in. Hoewel het VONX-schip uit stevig houtsoorten gesneden en samengesteld is, zijn er zeker nog klippen, winden, en stromen te trotseren. Daar zit ook voor mij een valkuil. Ik ga daar graag in mee en zie uitdagingen en kansen. Kwestie van mezelf niet voorbij te lopen. Mijn uitdaging is en blijft dus zelfzorg (met als valkuil zelfopoffering).

Een bijkomende vraag was:
“Wat heb je nog nodig om creativiteit in te zetten? Wat zou je nog willen kunnen?
Zowel voor mezelf als voor het schip zijn een aantal bruggen en hefbomen over de valkuilen heen welkom. Of we diepen zo’n kuil uit tot een nieuwe bron:

Voor mezelf gaat het vooral om een nieuwe bril. Zowel naar mijn uitdaging als mijn valkuil toe. Daar ben ik aan aan het werken en als ik spreek over hoog mikken, dan is dit er zeker eentje.

[ew32] organiseerde een Special Edition Game Lab op donderdag. Dankzij de flexibiliteit bij VONX kon ik wat schuiven in mijn agenda (wat ook goed uitkwam om een aantal zaken in het begin van de week af te werken), en kon ik deelnemen aan deze speciale dag. [ew32] ontwikkelt Serious Urban Games rond maatschappelijk relevante thema’s. Voornamelijk voor, en in co-creatie met, jongeren uit maatschappelijk kwetsbare doelgroepen. Momenteel hebben ze een project lopen met steun van EFS genaamd #WORK. Hiervoor zijn er al verschillende learning en game labs gepasseerd samen met jongeren en consulenten van VDAB. Het werk dat daar reeds gebeurd is, konden wij verder uitdiepen in 4 verschillende workshops waarin we rond verschillende deelaspecten van een Serious Urban Game werkten. #WORK wordt verwacht in 2015, net als het nieuwe project samen met Google Belgium, Stad Brugge en BuSO: Sharing is Caring. Intussen is het natuurlijk nog mogelijk om No Credit, Game Over! nog te boeken voor in het voor- en najaar. Zo kan ik het ook nog eens komen begeleiden 🙂

Coming up next: Murder@KONEKT?

Solliciteren, wie z’n best doet zal het leren…

In januari had ik de eer en het genoegen om tweemaal op gesprek te mogen bij het Centrum Informatieve Spelen.

Enkele jaren geleden waren twee studiecollega’s en ikzelf daar al te gast omdat we genomineerd waren voor de Gouden Dobbelsteen met een educatief spel rond Dis/Ability, Ontwikkelingssamenwerking en de Millennium Development Goals: Malinese Millennium Mundopoly

Nu zochten ze op het CIS een nieuwe spelontwikkelaar. Van de 140 kandidaten heb ik het tot de laatste 4 gehaald. Ik vraag me eigenlijk af of ze uiteindelijk een geschikt teamlid hebben gevonden, want de selectie was lang en moeilijk.
Nu, ze gaven me voor het eerste gesprek een opdracht om een spelidee rond duurzaamheid uit te werken voor leerlingen uit 2de graag secundair. Hier enkele foto’s van het proces, de originelen zijn jammer genoeg daar achtergebleven:

Verkenning Thema

Verkenning Thema

Verkenning Thema

Brainstorm Duurzaamheid

Verkenning Thema

Verkenning Thema
Op een olifant

Spelopbouw

Doelgroep en Spelvormen Brainstorm

Workstation halfway

Verkenning Doelgroep

Verkenning Doelgroep

Verkenning Doelgroep

Verkenning Doelgroep

Verkenning Spelvormen

Alternatieve Routes

Workstation Afwerkingsfase

Final Storyboard, ready for Pitch

Don’t feed the bad wolf in 2014

Wat doet een mens zoal als hij wakker is om 4:00 en de wekker pas afloopt om 7?

Je probeert eerst nog een uur in slaap te raken en besluit dan maar op te staan… Computer aan, iTunes opstarten, mail en sociale media bekijken.

Toevallig kwam ik volgende afbeelding tegen:

Don’t feed the bad wolf

 

Voor zij die het misschien kennen, dit gaat terug naar een oude (vermoedelijk) Cherokee parabel over een jongentje en zijn grootvader:

An old Cherokee is teaching his grandson about life. “A fight is going on inside me”, he said to the boy.

“It’s a terrible fight and it’s between two wolves. One is Evil – he is anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority, and ego.” He continued, “The other is Good – he is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion, and faith. Sometimes, it is hard to live with these two wolves inside me, for both of them try to dominate my spirit.  The same fight is going on inside you – and every other person, too.”

The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather, “Which wolf will win?”

The old Cherokee smiled, and simply replied, “The one you feed.”

Stripversie (voor de meer visueel ingestelde mensen onder ons)

 

Er zijn een aantal zaken die me hierbij door het hoofd gaan.

• Het eerste zijn een aantal zaken die me de laatste maanden bezighouden in mijn privé. De quarter-life crisis zeg maar 🙂
• Een tweede is een recente keynote van Arnoud Raskin op het Edushock Leerfestival over hoe een positieve ingesteldheid aan de basis ligt van een denken in krachten en kansen. Zoek hem zeker op op Youtube, of probeer een lezing live mee te pikken (bijvoorbeeld op het Efect-Congress op 21 maart 2014 te Gent).
• Een derde is een filmpje dat ik laatst op Youtube zag, getiteld DARE

Dit gaat over ‘head on’ je eigen wolven tegemoed treden. De stap zetten… Wat ik zo geweldig vind aan het filmpje is dat eerste aarzelende stapje. Die kleine onzekerheid.

Ik beschouw mezelf niet als de meest ondernemende persoon. Om van de ideatie- naar de implementatiefase te gaan, vraagt bij mij vaak een goede samenwerker met een kameraad (gelukkig heb ik er zo enkele). Toch probeer ik mezelf af en toe te overtuigen mijn eigen wolven ook onder ogen te zien…

Nu het is weer bijna de tijd van het jaar om voornemen te make. Daarom neem ik mezelf voor om in 2014 de juiste wolven te voeden en andere tegemoet te treden. Een aarzelend stapje terug en misschien eens gebeten worden hoort daar nu eenmaal bij. En voor de rest zien we wel…